รีวิว Hunger คนหิวเกมกระหาย เพราะประเทศเราได้ชื่อว่าเป็นครัวของโลก แต่สิ่งที่น่าแปลกประการหนึ่งคือเรามีภาพยนตร์และละครเกี่ยวกับอาหารน้อยมากเมื่อเรามีเต็มมือ ‘Hunger Hunger Game’ เป็นหนึ่งในภาพยนตร์เกี่ยวกับอาหารไม่กี่เรื่องที่ทำให้คุณหิว เรื่องที่เคยชินและความหิวที่รุนแรงที่สุดของต้นปี 2023 กินกันให้เต็มที่ เพราะจานนี้เหมาะสำหรับคน ‘หิว’ ‘คนหิวคนหิว’ ก็ดี | เล่าเรื่องราวของ ‘ออย’ (แพง ชุติมณฑน์) แม่ค้าอันดับหนึ่งของร้านผัดหน้าสีเอี้ยวของครอบครัว น้ำมันทุกวันมีความมัน หัวยุ่งอยู่หน้าเตา เพราะนี่คือสิ่งที่เธอทำได้ดีที่สุด ในฐานะผู้สืบทอดกิจการต่อจากพ่อของเธอแม้เธอจะไม่ได้เลือกเองแต่แล้ววันหนึ่งก็ตัดสินใจเปลี่ยนคานใหม่ เมื่อออยได้พบกับ ‘ต้น’ (กุล สวัสดิวัตน์ ณ อยุธยา) เชฟหนุ่มที่มองเห็นความสามารถของออยอย่างเต็มเปี่ยม
ออยตัดสินใจเดินทางสู่แสงสว่าง ด้วยการเข้าร่วมทีม Hunger ทีมเชฟอันดับ 1 ของประเทศ นำโดย ‘เชฟพอล’ (ปีเตอร์-นพชัย ชัยนาม) ตามคำเชิญของ Ton New World ที่ออยก้าวเข้ามานั้นแตกต่าง แปลกใหม่ และน่าตื่นเต้น แต่ความงามที่พร่างพราวต่อหน้าเขามีด้านมืด อาหารอร่อยที่รังสรรค์เมนูระดับพรีเมียม เมนูอาหารที่หลายคนอยากลองสักครั้งในชีวิต แต่มีเบื้องหลังที่ลึกไปถึงส่วนลึกของจิตใจมนุษย์ ‘โดม-สิทธิศิริ มงคลศิริ’ ที่เปิดตัวหนังอย่างเปิดเผย เผยว่า นี่คือหนังอาหารที่เป็นตัวแทนของคนที่หิวโหย หิวแสง หิวอำนาจ หิวชัยชนะ และพร้อมตบคนที่หิวกระหายความเป็นเลิศและโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ตกใจตบ. ทำหน้าเย้ยหยันว่าเป็นแค่อาหาร ไม่หิว แต่ทำตัวเป็นเครื่องประดับปลายลิ้นที่กินจนตายไม่เคยอิ่ม แต่ก็ภูมิใจ ที่มีสิทธิ์กินคนเดียว
เป็นหนังที่เน้นกัดมากกว่าทำอาหารแน่นอนเพราะเป็นหนังที่ทำมาเพื่อสิ่งนี้โดยเฉพาะ ยิ่งงานนี้ร่วมงานกับ ‘คงเดช จาตุรันต์รัศมี’ ยิ่งเจ็บและชาเหมือนโดนตบแต่ซ้ำที่จุดเดิมและสารที่หนังฉีดกระจายเต็มจอ นั่นคือสำหรับบางชนชั้นทางสังคม อาหารกลายเป็นของใช้ราคาแพงสำหรับผู้มีอันจะกิน เขาไม่ได้กินเพราะเขาหิว แต่ฉันกินเพราะฉันหิว
พร้อมกับบ่นว่าทำไมคนต้องเสียเงินกินของแพงๆ. บางครั้งพวกเขาไม่ได้ชื่นชมรสชาติของมันด้วยซ้ำ แค่รูปร่างหน้าตากับเนื้อเรื่องที่ลงตัวก็เอนเอียงไปทางสังคมฉาบฉวย..เขามีเงินจะกินอะไร? มันขึ้นอยู่กับเขาใช่ไหม แต่นี่คือข้อความที่เราจับได้จากภาพยนตร์และความรู้สึก ยิ่งไปกว่านั้น หนังยังเน้นไปที่การเสียดสีสังคมของคนรวย พวกเขายังบอกอย่างตรงไปตรงมาว่าพวกเขาโง่เขลาที่ให้เชฟพอลเป็นตัวแทนของหมู่บ้านแอบเสิร์ฟความอัปยศอดสูนั้นบนจานหรูให้กับผู้ที่ได้ชิม เพราะสิ่งที่คนเหล่านั้นหิวไม่ใช่อาหาร มันช่างประจบประแจงและฟุ่มเฟือยไร้ขีดจำกัด ถ้าผมโดนทั้งหัวอีกก็เจ็บทั้งหนังศรีษะ
เมนูน่าอร่อยที่ถูกเขี่ยทิ้งและแผลฉกรรจ์ รีวิว Hunger คนหิวเกมกระหาย
รีวิว Hunger คนหิวเกมกระหาย พร้อมส่งตัวแทนฝั่งผู้หิวโหยตัวจริง ออยล์ นางเอกของเรื่องมาฟัดกับเชฟพอล เพราะออยคือตัวแทนของฝั่งผู้หิวโหย ในชีวิตที่หิวกระหายมาตลอดแต่ต้องการแสงสว่างส่องลงมาทางนี้ด้วยความกระหายในความสำเร็จอย่างจริงจัง เธออยากลิ้มลองความสำเร็จที่คนอื่นบอกว่าประสบความสำเร็จ ทั้งๆ ที่เธอทำอยู่ทุกวันก็ประสบความสำเร็จผ่านตามาแล้ว ของคนนอก แต่เธอไม่เคยรู้เลยว่าเธอก้าวสู่ความสำเร็จและมีสิทธิ์นั้นตั้งแต่แรกเกิด เพราะเธออยู่กับมันทุกวันจนชินชา และนั่นไม่ใช่สิ่งที่เธอเลือกเองตั้งแต่แรก
เพราะฉะนั้นออกจากบ้านไปเจออะไรใหม่ๆ มันเป็นรสชาติที่ฉูดฉาดและท้าทาย แต่ประเด็นคือเมื่อความหิวรุนแรงขึ้น ออยล์ก็ยังเป็นออยเหมือนเดิม หรือทิ้งอดีตชาติไว้เบื้องหลังแล้วสร้างชีวิตใหม่ด้วยมือของตัวเองโดยหันหลังให้บ้านกับ ‘ผัดฉ่า’ สุดเอร็ดอร่อยที่สุดในเรื่อง จึงมีหลายฉากที่ตอกย้ำความเป็นผัดได้อย่างชัดเจน เมนูประจำบ้าน ที่ไม่ใช่แค่อาหารไว้ประทังความหิว แต่เป็นอาหารเพื่อความสุข รอยยิ้มและความสุข
น่าเสียดายที่มันกำลังผัดอยู่ กลับไม่สามารถทำหน้าที่ของคำว่า ‘บ้าน’ ความสุขเรียบง่ายได้เพียงแค่หันกลับมาชัดเจนเท่าที่ควร หลายๆ ฉากและช่วงเวลาที่กำลังจะถึงจุดพีค จนมีความรู้สึกร่วมกันว่า ‘ใครๆ ก็ต้องมีบ้านกลับไป’ จังหวะที่ควรจะให้คนติดตามแทนกลับนุ่มนวล ไม่ชัดเจน และเข้มข้นเท่าที่ควร มันน่าเสียดาย
อย่างจริงจังอาจไม่ใช่การโยนทิ้ง แต่บอกไม่หมดไม่ปรุงไม่ปรุงจนเหมือนถูกโยนทิ้งไปอย่างน่าเสียดาย และดันลืมกินข้าว แต่ตัวอื่นที่น่าสนใจที่เป็นทั้งจานหลักและเครื่องเคียง กลับถูกทิ้ง ปิดเตาซะอย่างนั้น ไม่ว่าจะเป็นหินที่แนะนำตัวเองว่าเป็นจูเนียร์ซูเชฟหรือผู้ช่วยเชฟฝึกหัด เป็นตำแหน่งที่ด้อยกว่าป้าแดงที่เป็นซัสเชฟ ซึ่งเป็นตำแหน่งที่ผู้เขียนเองก็สงสัยว่า มันมีอยู่ในตำแหน่งนี้ด้วยเหรอ?
เพราะเท่าที่ทราบมา ระบบ Brigade ในครัว (Kitchen Brigade) ด้อยกว่า Sous Chef คือไม่มี Junior หรือเป็นตำแหน่งที่มีเฉพาะในไทยก็ไม่รู้ พวกเราที่ไม่เคยอยู่ในครัวแบบนั้นจริงๆ ก็ได้แต่นั่งเบียดเสียดกันอยู่ข้างนอก หลับตาข้างหนึ่งก็แค่นั้น เอาเป็นว่าบทของต้นน่าจะได้รับความสนใจมากกว่าฉากจูบและเป็นคนซื้อวัตถุดิบ มันเบาบางกว่าควันในห้องอาหาร โดยเฉพาะฉากที่หมดศรัทธาในตัวเชฟพอล น้ำเสียงสะบัดบ๊อบแล้วหายไป โดยให้คนดูอย่างเรานั่งเก้ๆ กังๆ ว่า อ๋อ..พอแค่นี้จริงๆ ไม่มีต่อจริงๆ เหรอ?
คืนนี้ฉากนี้ควรโดนเต็มๆ แต่เปล่าเลย นี่โกรธแทนน้ำเสียงนะบอกไว้ก่อน ถัดมาฉากของตัวละครอื่นๆที่ผู้เขียนเห็นว่าน่าสนใจและพร้อมจะเป็นกับข้าวที่กินกันไม่ลงของเรื่องนี้ ไม่ มันเป็นตัวละครที่คิดว่าต้องมีบางอย่างที่จะเล่นเพื่อทำลายความแตกต่างทางชนชั้นทางสังคม แรงงานต่างด้าว หรืออะไรเทือกๆ นั้นแน่ๆ แต่แค่ปลิวไปกับเศษผักบนเขียง
หรือ มัด ซุปตาร์ กับ เก่งครัวเย็น ที่คิดว่าคนพวกนี้ต้องมีฉากให้เล่นเยอะ แต่เปล่าเลย ถูกทิ้งไว้ข้างจาน แม้แต่ตัวละครของป้าแดง ซู แม่ครัวในตำแหน่งนี้รองจากเชฟเดอควิซีน ยังเป็นเชฟพอลผู้คลั่งไคล้ แรงจูงใจในการทำหลายสิ่งหลายอย่างที่เกิดขึ้นในเรื่องนั้นละเอียดอ่อนเสียจนโปร่งแสงยิ่งกว่าแผ่นเขียงของคุณเสียอีก และสิ่งที่ผิดไปจากความรู้สึกอย่างสิ้นเชิงคือสคริปต์ระหว่างการสับเปลี่ยนตามความประสงค์ของเชฟพอล ทำให้เกิดอุ๊ปส์พอสมควรและขาดความสมเหตุสมผล
ยิ่งสูง ยิ่งหิว ยิ่งสูญเสีย
รีวิว Hunger คนหิวเกมกระหาย ตัวละครของเชฟพอลเป็นตัวอย่างที่ดีของความหิวที่เพิ่มขึ้น การสูญเสียที่ใหญ่กว่า และสิ่งแรกที่คุณสูญเสียคือตัวตนที่ดีของคุณ แม้ว่าเราจะเห็นความดีในตัวเขาอยู่บ้างในแง่ของการทำงานหนักเกินตัว และด้วยความเอาใจใส่อย่างเต็มที่ ความเฉียบแหลมแบบมืออาชีพ โดยเฉพาะในบ้านทาวน์โฮม เห็นได้ชัดว่าความเชี่ยวชาญในครัวของเชฟพอลเป็นอย่างไร แต่เป็นฉากที่เป็นการตบหน้าชนชั้นผู้มั่งคั่งพอสมควร นี่เป็นอีกฉากที่น่าเสียดาย ที่แม้จะมีฉากต่อเนื่องให้ขบคิด แต่ก็ไม่ดึง อารมณ์ดราม่าเท่าที่ควร
แถมยังพยายามจงใจบลัฟนางเอกของเรื่องว่า ระวังยิ่งสูง ยิ่งแพ้ ผู้เขียนไม่เห็นด้วยกับแนวคิดของเชฟพอล และออยก็แสดงว่าเชฟพอลคิดผิด ซึ่งถือเป็นการผูกปมให้ตัวละครออยกลับมาสู่คำว่าบ้านได้อย่างน่าชื่นชม พร้อมย้ำว่า คนตัวสูง คุณจะสูญเสียความเป็นตัวเองไม่ได้หากธรรมชาติภายในของคุณแข็งแกร่งพอ แต่มันยังไม่สิ้นสุด ทำไมความอ่อนล้าของร่างกายในหลาย ๆ ฉากจึงน่าหงุดหงิด? เหมือนเรากำลังฟังนิทานดีๆ อยู่ แต่จู่ๆ คนเล่าเรื่องก็เป็นอัลไซเมอร์ แล้วบอกเราว่าจบแล้วหันไปเล่าเรื่องอื่นต่อทั้งที่เราสนุกตามไปด้วยซึ่งพอคนดูสนุกก็อัลไซเมอร์กินอีก เป็นเรื่องที่เร่งรีบเกินไป เช่น เด็กเสิร์ฟเต็มคอร์สรีบกลับบ้าน
ชนิดที่ว่าแขกไม่อิ่มต้องทิ้งจานแล้วลงเมนูใหม่แทน ไม่ถามเรื่องสุขภาพ อืม… ไม่รู้จะรีบไปไหน หรือหากเวลาไม่พอก็ตัดบางฉากที่ให้อารมณ์ซ้ำๆ ออกไป หรือทำเป็นซีรีส์จบเรื่อง เพราะเนื้อหาดีๆ ที่น่าดู ฟังสบายๆ แบบนี้ พบกับเรื่องราวที่บีบให้จบไม่ได้ ไม่รู้จะเสียใจยังไง กะทิข้นควรข้นเท่าที่ควร กลับมาหายหน้าหายตาไปอย่างน่าเสียดาย ขอปรบมือให้กับการแสดงของ ออกแบบ ชุติมณฑน์ และ ปีเตอร์-นพชัย ชัยนาม ที่ทำรีวิวนี้ซะยาวเพราะอดไม่ได้ที่จะแวะดูนักแสดง ฉันไม่เสียใจเลยและคุ้มค่าที่จะดูหนังเรื่องนี้จริงๆ ด้วยคาแรคเตอร์ที่ทำให้เชฟทั้งสองแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง จนผู้ชมสัมผัสได้ว่า Victory ในแต่ละสเตชั่นมีเป้าหมายในความหิวต่างกัน